॥ ୧ ॥

ମୋହର ଅନେକ ନାମ

ଅନେକ ଠିକଣା-

ତଥାପି ମୁଁ ଏଇ ଛୋଟ

ସହର ଭିତରେ

ନିଜକୁ ପାଉନି ଖୋଜି, ହୁଏ ବାଟବଣା।

ମୁଁ ସତରେ ବୁଲି ବୁଲି ଆସିଅଛି

ବହୁ ଗ୍ରାମ,ସହର,ବଜାର,

ମୁଁ ଆସିଛି ଖୋଜି ଖୋଜି

ବହୁ ବନ ଉପତ୍ୟକା ନଦୀ ଓ ସାଗର।

ସବୁଠାରେ ମୁଁ ଦେଖିଚି ପଦଚିହ୍ନ ତା’ର

ହୁଏତ ମୋହର-

ମୁଁ ସେଠାରେ ଥିଲି କେବେ

ଆଉ ସେଠି ନାହିଁ,

କୁଆଡ଼େ ମୁଁ ଗଲି ସତେ

ନିଜକୁ ତ ଖୋଜି ପାଉନାହିଁ।

ନିଜକୁ କେଉଁଠି ଠାବ

ପାରିବି ମୁଁ କରି

ଏତେ ଗୁଡ଼େ ନାମ ମୋର,

ଏତେ ଗୁଡ଼େ ପରିଚୟ ଧରି,

ମୁଁ କେଉଁଠି ହଜିଗଲି

ବଡ଼ କଷ୍ଟ ନିଜକୁ ଖୋଜିବା,

ତା ଠାରୁ ସହଜ ବରଂ

ହଜିଯିବା ଖାଲି ହଜିଯିବା।

 

॥ ୨॥

ଏଇ ଛୋଟ ସହରର

ଅଙ୍କାବଙ୍କା ଆବୁ ଖାବୁ ଅଣଓସାରିଆ

ରାସ୍ତାଯାକ ପାରିହୋଇ

କେଉଁ ଏକ ଅମୁହାଁ ଗଳିରେ,

ଯାହା ସାଙ୍ଗେ ଭେଟହେବ

ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ଆଲୁଅ ଓ ଛାଇ ଅନ୍ଧାରରେ,

ସେ ମତେ କଢ଼ାଇ ନେବ

ବାଟ ଅତି ପରିଚିତ ପରି

କେବେ ପଛୁ ଧକ୍‌କାମାରି

ଅବା ମୋର ଅନ୍ଧ ହାତଧରି-

ଗଳିର ଶେଷରେ ଯେଉଁ

ପଚରା ନର୍ଦ୍ଦମା

ତାର ସାତତାଳ ପାଣି

ନଅ ତାଳ ପଙ୍କ

ତାହାରି ଭିତରେ ଅଛି ଗୋଟାଏ ସୁଡ଼ଙ୍ଗ,

ସେହି ବାଟେ ବାଟେ ଗଲେ ରାଜାର ଉଆସ

ଜଗିଛି କାଳୀୟ ନାଗ

ଚାରିପଟେ ନିଶି ଓ ଦିବସ।

ଆଖି ଦୁଇ ଉପାଡ଼ି ସେ 

ନାଗପାଶେ କରିଦେଲେ ପୂଜା

ଛାଡ଼ିଦେବ ପଥ, ତାର

ଅବନତ କରିଦେବ ଫଣା-

ତାହାପରେ ରାଜାଙ୍କର

ଫୁଲର ଅଗଣା।

ଫୁଲର କେଶରେ ସଜା

ରତ୍ନ ପଲଙ୍କରେ

ମୁଁ ତ ଶୋଇ ରହିଥିବି

ଗହମ ନିଦରେ।

ମୁଁ ନିଜକୁ ଉଠାଇବି

ଆଖି ମଳି ମଳି

ନିଦରୁ ମୁଁ ଉଠୁ ଉଠୁ

ଆପଣାକୁ ପକାଇବି ଚିହ୍ନି

ବହୁଦିନ ପରେ ଦେଖା ବନ୍ଧୁଟିଏ ପରି

ଆପଣାକୁ ଆଲିଙ୍ଗନେ ରଖିବି ମୁଁ ଭିଡ଼।

 

॥ ୩ ॥

କେଉଁଠି ଅମୁହାଁ ଗଳି

ତାହାର ନର୍ଦ୍ଦମା

ଏଇ ଛୋଟ ସହରର-

ଖୋଜି ଖୋଜି ପାଉନାହିଁ ଜମା।