କୁଆଡ଼େ ପରା ମୋ ଆଖି,

ମୁଁ ତ କିଛି ଦେଖିପାରୁନାହିଁ।

ପାରୁନାହିଁ ଦେଖି ମୁଁ ’ତ ଆକାଶର କାହ୍ନୁରୂପ

ନୀଳକାନ୍ତ କେବେ ମୋର ଶ୍ୟାମ,

ପାରୁନାହିଁ ଦେଖି ମୁଁ ତ ସାଗରରେ ସଂତଋଣ

ଢ଼େଉ ମାନଙ୍କର,

ପାରୁନାହିଁ ଦେଖି ମୁଁ ପଥଚଲା ଲୋକଙ୍କର

ବିବର୍ଣ୍ଣ ମୁଖରେ ଫୁଟି

ଉଠୁଥିବା ହତାଶିଆ ମନର କାରୁଣ୍ୟ!

କୁଆଡ଼େ ଗଲା ମୋ କାନ,

ମୁଁ ତ କିଛି ଶୁଣିପାରୁନାହି।

ଶୁଣିପାରୁନାହିଁ ମୋର ଅଗଣାରେ ନୃତ୍ୟରତା

ଝମ୍‌ ଝମ୍‌ ବର୍ଷାର ନୁପୂର,

ଶୁଣିପାରୁନାହିଁ ମୁଁ ତ ମଧୂପର ଆଶାବରୀ

ପ୍ରଭାତେ ବାସକସଜ୍ଜା ଫୁଲର ପାଖରେ,

ଶୁଣିପାରୁନାହିଁ ମୁଁ ତ ଲକ୍ଷ୍ମୀର ବିଳାପ

ଅଫୁରନ୍ତ ଐଶ୍ବର୍ଯ୍ୟର କୋଳାହଳ ତଳେ।

ଆଖି ନାହିଁ, କାନ ନାହିଁ

ମୋ ମୁହଁରେ କଥା ବି ତ ନାହିଁ।

ମୋ ବାହାରେ, ମୋ ଭିତରେ

ଶୀତଳତା ସାଇବେରିଆର।

ଦୁକୁ ଦୁକୁ ଜଳୁଥିବା ଜୀବନର ଚାରିପଟେ

ବରଫର ଜମାଟ ଜଡ଼ତା।

ମୁଁ ତ କିଛି ଦେଖିପାରୁନାହିଁ,

ମୁଁ ତ କିଛି ଶୁଣିପାରୁନାହିଁ,

ମୁଁ ତ କିଛି କହିପାରୁନାହିଁ।

ମୋ ଆଖିରେ ଜମିଆସେ ଭାରୀ ନିଦ

ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ଲମ୍ବା ଏକ ରାତ୍ରି ଥାପୁଡ଼ାଏ।