ଅସୀମ ଅଶେଷ ତୁମେ ସୀମିତ ଏ ଧରାର ବେଦନା

ତୁମେବା ବୁଝିବ କାହୁଁ, ଅଶ୍ରୁ ହାସ ପୁଲକ କମ୍ପନ

ସକଳ ସମାନ ଭୟ, ଅନୁରାଗ, ଆଶା ଓ କାମନା

ତୁମରତ କିଛି ନାହିଁ, ନାହିଁ ତେଣୁ ମନେ ସଂବେଦନ

ତୁମର କେ ପ୍ରିୟ ନାହିଁ, ନାହିଁ ପୁଣି କେହିବି ଅପ୍ରିୟ।

ଚାହିଁବାର କିଛି ନାହିଁ, ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଆପଣା ଭିତରେ

ତୁମେ ଯେଣୁ ଆପଣାକୁ ଶୂନ୍ୟ କରି କାହାରେ ନ ଦିଅ,

ନିଃଶେଷି ଆପଣେ ଦିଏ ପାଇବାକୁ ଚାହେଁଯେ ଗଭୀରେ,

ତୁମର ହୃଦୟ ନାହିଁ ହୁଏ ଯହିଁ ଆବେଗ ସଂଚାର,

ତୁମରତ ମନ ନାହିଁ ବୁଝିବାକୁ ଆନର ମାନସ,

ଶାଶ୍ବତ ବୁଝିବ କାହୁଁ ସମୟର ନିଷ୍ଠୁର ବିଚାର

ବିରହ ଓ ମିଳନର ଆତ୍ମହରା ପୁଲକ ପରାସ।

ପାଷାଣର ଦେହେ କରି ଶିଳ୍ପୀ ତୁମ ମୂରତି ରଚନା

ଦେଇଚି ତୁମର ସତ୍ୟ ସ୍ବରୂପର ସାର୍ଥକ ସୂଚନା।