ବୀଚିମାଳା ନାମରେ ସେଦିନ ତିନିଖଣ୍ଡ ଚିଠି ଆସିଥିଲା।ତିନୋଟି ଲଫାପା।ପ୍ରତ୍ୟେକଟି ଉପରେ ତାର ନାମ ଓ ଠିକଣା ସୁନ୍ଦର ଅକ୍ଷରରେ ଲେଖା।ଅକ୍ଷର ଦେଖି ହିଁ ବୀଚିମାଳା ଜାଣି ପାରିଥିଲା ପତ୍ର ପ୍ରେରକ କିଏ।
ତିନୋଟି ଚିଠି ଆସିଥିଲା ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରୁ,କିନ୍ତୁ ତିନିଜଣ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପୁରୁଷଙ୍କ ଠାରୁ।ସେମାନେ ହେଲେ ରାଜେଶ୍ବର, ବ୍ରଜେଶ୍ବର ଓ ବୀରେଶ୍ବର ।ସେମାନେ ତିନିଭାଇ,ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ସେ ଭଲଭାବରେ ଜାଣେ।ସେମାନଙ୍କ ପରିବାର ଭିତରେ ବୀଚିମାଳା ଦୀର୍ଘ ଦୁଇବର୍ଷ କଟେଇଛି।ସେମାନେ ତାର ନିକଟତମ ଆତ୍ମୀୟ।ରାଜେଶ୍ବର ବୀଚିମାଳାର ବଡ଼ ଭଉଣୀ ଊର୍ମିମାଳାର ସ୍ବାମୀ।ବୀଚିମାଳାର ବାପା ଅଧ୍ୟାପକ ହିତେନ୍ଦ୍ର ବାବୁ ଦୁଇବର୍ଷ ପାଇଁ ବିଦେଶକୁ ଚାଲିଯିବାରୁ ବୀଚିମାଳାକୁ କଟକ ଛାଡ଼ି ପୁରୀରେ ଯାଇ ଦୁଇବର୍ଷ ପଢ଼ିବାକୁ ପଡ଼ିଲା।ବୀଚିମାଳା ଅବଶ୍ୟ ହଷ୍ଟେଲରେ ରହି କଟକରେ ପଢ଼ିପାରିଥାନ୍ତା।କିନ୍ତୁ ଊର୍ମି ଓ ରାଜେଶ୍ବର ତାକୁ ପୁରୀ ନେଇଗଲେ।
ଦୁଇବର୍ଷର ପଢ଼ାପରେ ଶେଷ ପରୀକ୍ଷା ଦେଇ ବୀଚିମାଳା ଘରକୁ ଫେରି ଆସିଥିଲା।ଆଉ ତାକୁ ପୁରୀଯିବାକୁ ହେବନାହିଁ।ହିତେନ୍ଦ୍ର ବାବୁ ଏହାଭିତରେ ବିଦେଶରୁ ଫେରିଆସିଛନ୍ତି।କଟକରୁ ଆସିବାର ପ୍ରାୟ ସପ୍ତାହକ ପରେ ତା ପାଖକୁ ଚିଠି ଲେଖିଛନ୍ତି ତିନିଭାଇ ରାଜେଶ୍ବର,ବ୍ରଜେଶ୍ବର ଓ ବୀରେଶ୍ବର।
ବୀଚିମାଳା ପ୍ରଥମେ ସବା ସାନଭାଇ ବୀରେଶ୍ବରର ଚିଠିଟି ଖୋଲି ପଢ଼ିଲା।ବୀରେଶ୍ବର ପୁରୀରେ ଥିଲା ତାର ସହପାଠୀ।ଅବଶ୍ୟ ବୀରେଶ୍ବର ଥିଲା ବିଜ୍ଞାନର ଛାତ୍ର।ପ୍ରାୟ ସମବୟସୀ।ବୀରେଶ୍ବର ଲେଖିଥିଲା।
“ହେ ଏକ ମଧୁସାଗରର ବିଚୀମାଳା”,
ତୁମ ପାଖକୁ ମୋର ଏ ଚିଠି ଲେଖିବାର ଦୁଃସାହସକୁ କ୍ଷମା କର।ଚିଠି ନଲେଖି ରହିପାରିଲି ନାହିଁ।ଅନ୍ତରର ଅଫୁରନ୍ତ ଭାବନାକୁ ଭାଷାରେ ପ୍ରକାଶ କରି ନିଜକୁ ଟିକିଏ ଶାନ୍ତ କରିବାକୁ ମୋର ଏ ଚେଷ୍ଟା,ତୁମ ମନରେ କିଛି ପ୍ରଭାବ ପକାଇ ନପାରେ।ତଥାପି ଚିଠି ଲେଖି ବିରକ୍ତ କରୁଛି।
ବିଚୀମାଳା,ମୁଁ ଜାଣେ ତୁମେ ଏକ ମହାସାଗରର ଉଚ୍ଛ୍ବସିତ ଚଞ୍ଚଳ ଚପଳ ବୀଚିମାଳା।ତୁମକୁ ଛୁଇଁ ହୁଏ,କିନ୍ତୁ ବାନ୍ଧିରଖିବା ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ।ତଥାପି ମନୁଷ୍ୟ ବଡ଼ ନିର୍ବୋଧ।ସେ ଦୁରାଶାକୁ ହିଁ ପୋଷଣ କରେ।ଆନନ୍ଦର ଆଶାରେ କଷ୍ଟ ବରଣ କରେ।ମୁଁ ମୋର ସେହିପରି ଏକ ଅବୋଧ୍ୟ ଅବାଧ୍ୟ ଆଶାକୁ ପ୍ରକାଶ ନକରି ରହିପାରୁ ନାହିଁ।
ଦୀର୍ଘ ଦୁଇବର୍ଷ ଧରି ତୁମ ସହିତ ଘନିଷ୍ଠ ଭାବରେ ମିଳାମିଶା କରିଛି।ଦୁହେଁ ଯାକ ସାଙ୍ଗହୋଇ ପାଠ ପଢ଼ିଛେ। ସାଙ୍ଗହୋଇ କଲେଜ ଯାଇଛେ।ପାଠ ଅପାଠ କେତେ ବିଷୟରେ କେତେ ଆଲୋଚନା,ଯୁକ୍ତିତର୍କ କରିଛେ।ଭାଇଙ୍କର ଶାଳୀବୋଲି ତୁମକୁ କେତେ ପରିହାସ କରିଛି।କିନ୍ତୁ ମୁଁ କଣ ପ୍ରକୃତରେ ସେତିକି ସଂପର୍କ ଭିତରେ ନିଜକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରକାଶ କରିପାରିଛି?ଆକଣ୍ଠ କୁଣ୍ଠାକୁ ଅତିକ୍ରମ କରି ସ୍ବୀକାର କରୁଛି,କରିନାହିଁ।ଏ ସମସ୍ତ ବାହାରେ ମୋର ଅନ୍ତରର ମନୁଷ୍ୟଟି ରହିଯାଇଛି।ସେ କେବଳ ତୁମକୁ ଦେଖିଛି।ତୁମର ଅସୀମ ରୂପରାଶି ଅବଲୋକନ କରି ମୁଗ୍ଧ ହୋଇଛି।ବୀଚିମାଳା,ମୁଁ ବହୁତଥର ଭାବିଛି ମନଖୋଲି କହିବି,ସୁନ୍ଦରୀ ବୀଚିମାଳା,ତୁମେ ଅତୁଳନୀୟା,ତୁମେ ଅଦ୍ବିତୀୟା,ତୁମେ ଅନୁପମା।କିନ୍ତୁ ସେ କଥା କେବେ କହିପାରିନାହିଁ।ତୁମର ସରଳ ନିରାଡମ୍ବର ଦେଶ,ସହଜ ମଧୁର ବ୍ୟବହାର ମୋ ଅନ୍ତରକୁ ଅସୀମ ଆନନ୍ଦରେ ପ୍ଳାବିତ କରିଛି।ମୋ ହୃଦୟକୁ ପଲ୍ଲବିତ କରିଛି।ତୁମର ଚରଣ ତଳେ ମୋର ସମସ୍ତ ସତ୍ତା ସ୍ବତଃ ନିବେଦିତ ହୋଇଯାଇଛି ନୀରବରେ।ଧୀରେ ଧୀରେ ଏକ ଗଭୀର ପ୍ରେମ ଗଢ଼ିଉଠିଛି ମୋ ଭିତରେ।ମୋର କେତେ କବିତାର ପ୍ରେରଣା ତୁମେ,କେତେ ଗଳ୍ପର ନାୟିକା ତୁମେ।କେବଳ ତୁମକୁହିଁ ମୁଁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଭାବରେ ଅଙ୍କନ କରିଛି।
କିନ୍ତୁ ଖୁବ୍ ନିକଟରେ ଥାଇ ବି ତୁମେଥିଲ ସୁଦୂର।ଆଜି ତୁମେ ପ୍ରକୃତରେ ବହୁ ଦୂରରେ କିନ୍ତୁ ତୁମର ସ୍ମୃତି ଓ ସ୍ବପ୍ନ ଭିତରେ ତୁମେ ଯେ ମୋର କେତେ ନିକଟତମ ତାହା ମୁଁ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରିଛି।ଏଇ ଘର ଭିତରେ ତୁମେ ଥିଲ,ତୁମର ଜ୍ୟୋତି ବିକୀରଣ କରୁଥିଲ।ତୁମର ଅନୁପସ୍ଥିତି,ତୁମର ଅଭାବ ଆଉ କେହି ଅନୁଭବ କରୁଛି କି ନା ମୁଁ ଜାଣେନା,କିନ୍ତୁ ମୋର ହୃଦୟ ହାହାକାର କରି ଉଠୁଛି।ମୋ ଅନ୍ତରର ବେଦନା କିପରି ଭାଷାରେ ପ୍ରକାଶ କରିବି ଜାଣେନା।
ବଡ଼ ଦୁଃସାହସ କରି ଏ ଚିଠି ଲେଖିଲି।ମୋର ତ୍ରୁଟି ମାର୍ଜନା କରିବ।ତୁମେ ଯିବା ପରେ ପରେ ଲେଖା ମୋର ଗୋଟିଏ କବିତାରୁ କେତୋଟି ପଦ ଉଦ୍ଧାର କରି ଏ ଚିଠି ଶେଷ କରିବାକୁ ଯାଉଛି।
ଝର୍କାର ରେଲିଂ ଦେଇ ମୁଁ ତାକୁ ଦେଖିଲି
ଓ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲି।
ଲମ୍ବା ଲମ୍ବା ତାର ଛାଇ,ଛୁଇଁ ଛୁଇଁ ଗଲା
ମୋ ଝର୍କାର ପ୍ରତିଟି ରେଲିଂ।
ଏବଂ ତାର ଫାଙ୍କ ଦେଇ ଆମ ପୁଷି ବିଲେଇଟି ପରି ସେ ପଶି ଆସିଲା
ଏବଂ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଲୁଚିଗଲା ଟେରେଲିନ୍ ଜାମା ଭେଦି ମୋ ବୁକୁ ଭିତରେ
ମୁଁ ତାକୁ ଖୋଜିଲି କେତେ,ଅଣ୍ଡାଳିଲି ଖଟତଳେ,ଆଲମାରୀ ପଛେ।
କିନ୍ତୁ,ସେଇ ଟିକିଏ ଅସାବଧାନତା ଭିତରେ ପିଇଦେଲା ସିଏ ମୋର ସବୁତକ ଆଉଟା ଦୁଧ।
ମୋ ମନର ଖାଲି ଗିନାଟାକୁ ଦେଖି ମୁଁ କିନ୍ତୁ ରାଗିପାରିଲି ନାହିଁ।ବରଂ ଖୁସି ହେଲି, କହିଲି,
ଭଲହେଲା ଭାରୀ ଭଲ ହେଲା।
ବୀଚିମାଳା,ଆଶା କରିବା ମୋର ଅବୋଧତା।ପ୍ରତ୍ୟାଶା କରିବା ମୋର ନିର୍ବୋଧତା।ତଥାପି ଆଶା ଓ ପ୍ରତ୍ୟାଶା ମୁଁ ଉଭୟ କରୁଛି।ତୁମଠାରୁ ଚିଠି ଖଣ୍ଡିଏ ପାଇଲେ ଧନ୍ୟ ହେବି।
ତୁମେ ଏ ଚିଠି କିପରି ଗ୍ରହଣ କରିବ ଜାଣେନା।ମନରେ ମୋର ନାନା ପ୍ରକାର ସଂଶୟ ଓ ଆଶଙ୍କା । ମୋର ସମସ୍ତ ଦୋଷ କ୍ଷମା କରିବ। ମୁଁ ବାମନ ହୋଇ ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ଧରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି ନା!
କେତେ କଣ ଭାବନା ମନକୁ ଆସୁଛି। ତୁମର ଚିଠି ପାଇଲେ ନିଜକୁ ଉନ୍ମୁକ୍ତ କରି ଧରିବାକୁ ଭରସା ପାଇବି।।ଇତି।
ତୁମର ଭୀରୁ ପ୍ରଣୟୀ ବୀରେଶ୍ବର।
ବୀରେଶ୍ବରର ଚିଠି ପଢ଼ିସାରି ବୀଚିମାଳା ଟିକିଏ ହସିଲା ଏବଂ ଚିଠିଟିକୁ ପୁଣି ଲଫାପା ଭିତରେ ରଖିଦେଇ ବ୍ରଜେଶ୍ବରର ଚିଠିଟି ଖୋଲିଲା।ବ୍ରଜେଶ୍ବର ଇଂଜିନିୟର।ଭୁବନେଶ୍ବରରେ ତାର ଚାକିରୀ।କିନ୍ତୁ ବହୁତ ସମୟରେ ସେ ପୁରୀ ଯାଏ। ଦେଖିବାକୁ ସୁନ୍ଦର ଓ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟବାନ୍।ଅବିବାହିତ।ଭଲ ପାତ୍ର ବୋଲି ବିବାହ ବଜାରରେ ତାର ଅନେକ ମୂଲ୍ୟ।କେତେ ବଡ଼ ବଡ଼ ଘରୁ ତା ପାଇଁ ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ ସବୁ ଆସୁଥିଲା।କିନ୍ତୁ ତାର ଗୋଟିଏ କଥା ସେ ବର୍ତ୍ତମାନ ବିବାହ କରିବ ନାହିଁ। ବୀଚିମାଳା ପରିହାସ କରି କହେ,“ବ୍ରଜଭାଇ,ତୁମେ ନିଶ୍ଚୟ କେଉଁଠି ଆଖି ବୁଜି ପାଣି ପିଉଚ।ସେଇ ଅସଲ କଥାଟି ନକହି ଏଣୁତେଣୁ କଥା କାହିଁକି କହୁଚ।ରାଜଭାଇ ବା ଅପା କେହି ଅମତ ହେବେ ନାହିଁମ।ମନ ଖୋଲି ତୁମ ପ୍ରିୟାଙ୍କ ସମ୍ବାଦଟି ଦିଅ।ଅନ୍ତତଃ ମତେ କହ,ମୁଁ ଦୌତ୍ୟ କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଛି।”
ବ୍ରଜେଶ୍ବର କହେ,“କହିବି,ନିଶ୍ଚୟ କହିବି।ଶୁଣିବାକୁ ହେଲେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକ।”ପ୍ରତିବେଶୀ ମାଉସୀ କହନ୍ତି,“ବ୍ରଜ ସହିତ ବୀଚିର ରାଜଯୋଟକ ହେବ।”
ବୀଚିମାଳାକୁ ବହୁତ ପରିହାସ କରେ ବ୍ରଜେଶ୍ବର।ଊର୍ମି ସବୁ ଶୁଣି କହେ‘ବ୍ରଜ,ସେଇ ବୀଚିଟିକୁ ବାହା ହୋଇପଡ଼େ।କିନ୍ତୁ ବାପା ତୁମକୁ ଯୌତୁକ ଫୌତୁକ କିଛି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ।ଖାଲି ତୁଳସୀ ପତ୍ର ସହିତ କନ୍ୟାଦାନ କରିବେ।ତୁମେ ଯଦି ରାଜକନ୍ୟା ସହିତ ଅର୍ଦ୍ଧରାଜ୍ୟ ଖୋଜୁଥିବ ତାହା ପାଇବ ନାହିଁ।ବ୍ରଜେଶ୍ବର ଉତ୍ତର ଦିଏ‘ତୁମର ଏ କିସ୍କିନ୍ଧ୍ୟା ସୁନ୍ଦରି ଭଉଣୀକୁ ମୁଁ ବାହା ହେବାକୁ ଧାଉଁଛି।
ଉର୍ମିମାଳା ପ୍ରତିବାଦ କରେ,“କଣ କହିଲ କିସ୍କିନ୍ଧ୍ୟା ସୁନ୍ଦରୀ?ବୀଚି ପରି ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅ ତୁମେ ଆଉ ଦେଖିଛ ନା? ବ୍ରଜେଶ୍ବର କହେ,“ବହୁତ-ଏଇ ଧର ଯେମିତି ନରେଶବାବୁଙ୍କ ଝିଅ କାମିନୀ।”
ଉର୍ମିମାଳା ହସେ।ବୀଚିମାଳା ବି ନ ହସି ରହିପାରେ ନାହିଁ।କାମିନୀ ଯେ ଦେଖିବାକୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଅସୁନ୍ଦର କିଏ ନ ଜାଣେ।
ବୀଚିମାଳା କହେ,‘ବ୍ରଜଭାଇ,ମୁଁ ଭଗବାନଙ୍କପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଛି ତୁମକୁ ସେଇ କାମିନୀଟି ପ୍ରାପ୍ତ ହେଉ।’
ପୁରୀରୁ ଆସିବା ଦିନ ଗାଡ଼ି ଛାଡ଼ିବାର ଅଳ୍ପ ସମୟ ଆଗରୁ ବ୍ରଜେଶ୍ବର ବୀଚିମାଳାକୁ ଟିକିଏ ଏକା ପାଇ କହିଥିଲା,“ବୀଚି,ତୁମକୁ ମୋର ଗୋଟିଏ କଥା କହିବାର ଥିଲା…”
ବୀଚି କହିଲା,‘କଣ କହୁନା’।
ଟିକିଏ ନୀରବ ରହି ବ୍ରଜେଶ୍ବର କହିଲା,‘ନା ଏଇକ୍ଷଣି ନୁହେଁ।ପରେ ଚିଠିରେ ଲେଖିବି।’
ସେଇ ଚିଠି ଲେଖିଛି ବ୍ରଜେଶ୍ବର।
“ଶ୍ରୀମତୀ”ବୀଚିମାଳା ଦେବୀ ସୁଚରିତାସୁ,
ଚିଠି ଦେବି ବୋଲି କହିଥିଲି ବୋଲି ଏ ଚିଠି ଲେଖୁଛି।ନୂଆବୋଉଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି କୌଣସି ନାରୀ ପାଖକୁ ମୁଁ କେବେ ଚିଠି ଲେଖି ନାହିଁ।ଚିଠି ଲେଖିବାର ପ୍ରୟୋଜନ କେବେ ପଡ଼ିନାହିଁ।ତେଣୁ ତୁମ ପାଖକୁ ଚିଠି ଲେଖିବାବେଳେ ବଡ଼ ଅସ୍ବସ୍ତି ବୋଧ କରୁଛି।ମୋର ବଡ଼ଭାଇ କବି।ସାନଭାଇ ମଧ୍ୟ କବିତା ଅଳ୍ପ ଲେଖେ ବୋଲି ଶୁଣିଚି।କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଏସବୁ ସାହିତ୍ୟଠାରୁ ଦୂରରେ ଥାଏ।ପିଲାଦିନୁ ଅଙ୍କପ୍ରତି ମୋର ଯେତେ ଆକର୍ଷଣ ପ୍ରେମ କବିତା କଥା ଛାଡ଼,ଡିଟେକ୍ଟିଭ୍ ଉପନ୍ୟାସ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସେତିକି ଆକର୍ଷଣ ନଥିଲା।ତେଣୁ ମୋ ଚିଠିରେ ରସ ପାଇବ ନାହିଁ।
ଷ୍ଟେସନ୍ରେ ତୁମକୁ ଗୋଟିଏ କଥା କହିବାର ଥିଲା ବୋଲି କହିଥିଲି।ସେ କଥାଟି କହିବି କହିବି ବୋଲି ମୁଁ ଗଲା ୨।୩ ମାସ ଧରି ଭାବୁଛି।କିନ୍ତୁ କେଜାଣି କାହିଁକି କହିପାରିନାହିଁ।କଥାଟା କିପରି କହିବାକୁ ହେବ ଜାଣେନାହିଁ ବୋଲି ବୋଧହୁଏ କହିପାରୁନାହିଁ।ମୋ ଭିତରେ ଭାଷାର ଅଭାବଟା ବହୁତ ଦିନପରେ ବୋଧ କରୁଛି।ମ୍ୟାଥ୍ମେଟିକସ୍ର ଗୋଟାଏ ପ୍ରୋବ୍ଲେମ୍ ସମାଧାନ କରି ନପାରିଲେ ମନଟା ଯେପରି ଛଟପଟ ହୁଏ,ମୋ ମନକଥା କହି ନପାରି ମୁଁ ବି ସେପରି ଛଟପଟ ହେଉଛି।ଠିକ୍ ହେଉ ବା ଭୂଲ୍ ହେଉ ଏବେ ମୋ ମନ କଥାଟା ତୁମକୁ କହି ଦେଉଛି।
ନୂଆବୋଉ ଅନେକ ଥର ଥଟ୍ଟା ପରିହାସ ରେ ତୁମ ସହିତ ମୋର ବିବାହ କଥା କହିଛନ୍ତି।କିନ୍ତ ସେ ଯଦି ଅନ୍ୟ କୌଣସି ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ କଥା ନକହି,ତୁମ ସହିତ ମୋ ବିବାହ ପ୍ରସଙ୍ଗ ସିରିଅସ୍ଲି କହିଥାନ୍ତେ ତେବେ ‘ମୁଁ ବର୍ତ୍ତମାନ ବାହାହେବି ନାହିଁ’ନ କହି କହିଥାନ୍ତି‘ଶୁଭସ୍ୟ ଶୀଘ୍ରମ୍’କିନ୍ତୁ କାହିଁକି କେଜାଣି ନୂଆବୋଉ କେବେ ସେପରି କଥା କହି ନାହାନ୍ତି।ବୋଧହୁଏ ଗୋଟିଏ ଘରେ ଦୁଇ ଭଉଣୀଙ୍କର ବିବାହଟାକୁ ସେ ପସନ୍ଦ କରୁ ନଥିବେ।କିମ୍ବା ଏ ବିବାହରେ ଭାଇଙ୍କର ମତ ନଥିବ।ତୁମର ବାପା ଅମତ ହେବା ବି ଅସମ୍ଭବ ନୁହେଁ।କିନ୍ତୁ ମୋର ମନେ ହୋଇଛି,ସବୁ ବାଧା ଲଂଘନ କରାଯାଇପାରେ।କେବଳ ଗୋଟିଏ କଥା ଭାବି ମୁଁ ଶଙ୍କି ଯାଇଛି ତାହା ହଉଛି ତୁମର ଅମତ।ତୁମ ମନ କଥା ମୁଁ କେବେ ଜାଣି ପାରିନି।କିପରି ଜାଣିବାକୁ ହେବ ମୁଁ ଭାବିପାରିନି।ବହୁତ ଥର ଭାବିଛି,ତୁମକୁ ପଚାରି ବୁଝିବି।କିନ୍ତୁ ଭାରୀ ସଙ୍କୋଚ ଲାଗେ।ପଚାରିବା ସମୟ ଗଡି ଗଡି ଯାଇଛି ଷ୍ଟେସନ୍ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ।ମନେ ମନେ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ କରିଥିଲି ସେଇ ଶେଷ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ପଚାରିଦେବି।ତୁମେ ମନା କରି ଦେବାର ଭୟ ତ ରହିଥିଲା।ତୁମେ ଯଦି ମନା କରିଦିଅ,ତାହାହେଲେ ତା ପରେ ତୁମକୁ ମୁହଁ ଦେଖାଇବା କଷ୍ଟ ହେବ।ତେଣୁ ଷ୍ଟେସନର ସେଇ ଶେଷ ମୁହୂର୍ତ୍ତଟିକୁ ଉପଯୁକ୍ତ ସମୟ ବୋଲି ଠିକ୍ କରିଥିଲି।କିନ୍ତୁ ମନଟାକୁ ଟାଣ କରି ପଚାରିପାରିଲି ନାହିଁ।ଜୀବନରେ ଏକ ନୂତନ ଅନୁଭୂତି ହେଲା।ଗୋଟିଏ ନାରୀ ପାଖରେ ନିଜ ମନକଥା ପ୍ରକାଶ କରରିବାରେ କଠିନ କାମ ଆଉ କିଛି ନାହିଁ ।ଯାହାହେଉ ଏ ଚିଠି ଲେଖି ସେଇ ସଙ୍କଟରୁ ପାରି ହେଉଛି।ମୁଁ ତୁମକୁ ବିବାହ କରିବାକୁ ଚାହେଁ ଏ କଥାଟା ନ ଲେଖିଥିଲେ ବି ତୁମେ ମୋର ମନକଥାଟା ବୁଝିପାରିଥାନ୍ତ।ତଥାପି ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ଲେଖିଲି।ତୁମର ମତାମତ ଜାଣିଲେ ନୂଆବୋଉଙ୍କ ପାଖରେ ଜଣାଇବି।ତୁମେ ମତେ ବିବାହ କଲେ ସୁଖୀ ହେବ କିନା ଜାଣେନା।ମୁଁ କିନ୍ତୁ ବହୁତ ସୁଖୀ ହେବି।ହଁ ଆଉ ଗୋଟିଏ କଥା।ମୁଁ ଯୌତୁକ ଲୋଭୀ ନୁହେଁ।ତେଣୁ ତୁମ ବାପାଙ୍କୁ ମୋ ପରି ଗୋଟେ ଇଂଜିନିୟର ବରପାତ୍ର ପାଇଁ ସର୍ବସ୍ବ ଦାନ କରି ଋଣଗ୍ରସ୍ତ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ ନାହିଁ।ନିଜ ବିଷୟରେ ପଦେ ସୁପାରିସ କରିଥାଏ-ଈଶ୍ବରଙ୍କ ନାମରେ ଶପଥ କରି କହୁଛି ମୋର ଚରିତ୍ର କଳଙ୍କ ଶୂନ୍ୟ।
ତୁମର ମତାମତ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ଜଣାଇବ। ଶୀଘ୍ର ଜଣାଇ ପାରିଲେ ଭଲ।
॥ ଇତି॥
ତୁମର
ପାଣି ପ୍ରାର୍ଥୀ ବ୍ରଜେଶ୍ବର।”